مقایسه پارامترهای پرفیوژن بافتی و الکتروکاردیوگرام در سگ های دچار شوک هموراژیک تجربی احیاء شده با محلول های رینگرلاکتات و هیدروکسی اتیل استارچ

    شوک هموراژیک به عنوان یکی از علل مرگ ناشی از آسیب ایسکمیک اعضای مختلف در سگ می­باشد.  هدف از انجام این مطالعه، مقایسه­ی پارامترهای پرفیوژن بافتی و الکتروکاردیوگرافی سگ­های مبتلا به شوک هموراژیک تجربی، قبل و پس از احیاء با محلول­های رینگر­لاکتات و هیدروکسی اتیل استارچ 6 درصد بود.  بدین منظور پارامترهای پرفیوژن بافتی شامل رنگ مخاط لثه، زمان پر شدن مجدد مویرگی، کیفیت نبض محیطی، دمای اندام­های انتهایی، غلظت لاکتات سرم، تعداد ضربان قلب، میانگین فشار خون سرخرگی، برون ده ادرار به علاوه الکتروکاردیوگرام ده قلاده سگ نر بالغ سالم از نژاد مخلوط پس از بیهوشی ارزیابی گردید (مرحله کنترل).  دومین مرحله ارزیابی، پس از خون­گیری تا حدود 60 درصد حجم خون و رسیدن به فشار میانگین سرخرگی 40 تا 50 میلی­متر جیوه صورت گرفت.  پس از 30 دقیقه نگهداری حیوانات در شرایط تثبیت شوک هموراژیک، سومین ارزیابی انجام شد.  سگ­ها به صورت تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند که محلول رینگر­لاکتات یا هیدروکسی اتیل استارچ 6 درصد را به ترتیب با دوز 20 و 5 میلی­لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در 4 بازه­ی زمانی 15 دقیقه­ای دریافت نمودند (مراحل چهارم تا هفتم ارزیابی).  تا یک ساعت پس از آخرین مرحله­ی احیاء سگ­ها تحت نظر قرار گرفته و در پایان این زمان هشتمین مرحله­ی ارزیابی صورت پذیرفت.  زمان بر تعداد ضربان قلب، فشار خون میانگین سرخرگی، درجه­ی حرارت نواحی انتهایی بدن، برون­ده ادرار، غلظت لاکتات خون، ارتفاع موج R و فاصله­ی زمانی امواج Q-T، تأثیر معنی­داری داشت در حالی که نوع سرم بر غلظت لاکتات خون، برون­ده ادرار و ارتفاع موج P دارای تأثیر معنی­داری نبود.  نتایج این بررسی نشان داد که استفاده از دو محلول رینگر­لاکتات و هیدروکسی اتیل استارچ جهت احیای بیماران دچار شوک هموراژیک، در کوتاه مدت تأثیر قابل اهمیتی بر پارامترهای پرفیوژن و الکتروکاردیوگرام ندارد.